วาเลนไทน์ย้อนหลัง:ช็อคโกแลต(ซึงฮัน)
ริมฝีปากหนาไล่เลียไปตามลำคอขาวดูดเลียคราบสีน้ำตาลหวานออกมือประคองร่างบางเอาไว้และลูบแผ่นหลังขาวเนียนภายใต้เสื้อลิ้นไล่เลียเก็บความหวานจากคราบสีน้ำตาลก่อนจะมาหยุดที่น่าอกขาวเนียน
“อ๊ะ..อื้อ..หะ.ห้ามกัดมันนะครับ”
แผ่นหลังขาวเนียนนอนราบลงกลับโต๊ะก่อนจะกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางวิวเมือปากหนาดูดเลียติ่งสีหวานบนหน้าอกไล้ไปจนถึงสะดือเลียคราบสีน้ำตาออกจนหมด
“คุณก็รู้ผมชอบฟังเสียงคุณ”
“ห้องคุณไม่ได้เก็บเสียง”เลขายุนยกตัวขึ้นให้ใครอีกคนถอดกางเกงและชั้นในออกไป”เพราะฉะนั้นทำเบาๆด้วยครับ”
“ครับคุณเลขา”
เหมือนพูดให้ก้อนหินฟังเมื่อริมฝีปากหน้าก้มลงเลียแกนกายกลางลำตัวเค้าแถมใช้ฟันขูดทั้งที่เจ้าตัวก็รู้นั้นแหละว่ามันเสียวมากแค่ไหน
และเค้าพลาดแล้วที่ปล่อยให้อีกเดินเกมเพราะท่านประธานของเค้าไม่รู้จักคำว่าเบาเลยสักนิด
“ผมเจ็บคุณกัดทำไม”
“ผมกัดช็อคโกแลต
“อื้อ..อ๊ะ..คุณ”
“โทษทีผมเบาสุดแล้วนะ”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นเมื่อนิ้วทั้งสามของตัวเองสอดเข้าไปทางช่องด้านหลัง”เลขายุนมันตอดผม”
“อื้อ..มันใช่เรื่องต้องฟ้องไหมครับ..เข้ามาสักที”
เสียงหัวเราะดังขึ้นก่อนที่นิ้วทั้งสามจะถูถอดออกไปมือปลดตะข้อกางเกงลงแล้วชักแกนกายให้พร้อมใช้งานก่อนจะสอดเข้าไปถูกอย่างที่เลขายุนบอกนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของเราแต่เลขายุนก็ยังคับแน่นและตอดเค้าเหมือนครั้งแรกอยู่ดี
“ซิ้ด..มันคับอีกแล้ว”
“อื้อ..ผมเจ็บ..อ๊ะ”
มือกดเอวบางไว้กลับโต๊ะก่อนจะกระแทกที่เดียวจนมันเข้าสุดเสียงครางหวีดดังขึ้นก่อนจะเงียบลงไปความปวดหนึบจากการโดนตอดทำให้ขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ
“อื้อ..อ๊ะ..ซึงชอล..ผมเจ็บ”
“จองฮัน..อย่าตอดผม..ซิ้ด”
เสียงครางหวานดังลั่นห้องเมื่อถูกกระแทกโดนจุดเสียวอย่างที่บอกท่านประธานของผมไม่รู้จักคำว่าเบาเลยสักนิดแทบเอาแต่ใจใส่ไม่ยั้งจนเค้าถึงฝั่งฝันแล้วเจ้าตัวยังไม่ถึงสักที
“อื้อ..อีกนิด..กะ..ใกล้แล้ว”
“อ๊ะ...อ๊า..ซึง..ชอล”
เสียงหอบหายใจกับความอุ่นที่อยู่ข้างในทำให้จองฮันรับรู้ได้ว่าเจ้านายเค้านั้นปล่อยข้างในอีกแล้ว
“ขอโทษคนดีผมกลัวพรมเลอะ”
“ออกไปครับ”จองฮันดันอีกคนออกก่อนจะเช็ดคราบที่เลอะตามโต๊ะ”ออกห่างจากผมด้วยครับ”
“มันยังมีช็อคโกแลตเปื้อนอยู่เลย”
นอกจากท่านประธานจะไม่รู้จักความเบา
ไม่รู้จักปล่อยข้างนอกยังไม่รู้จักพออีกและเค้าจะทำไรได้นอกจากให้ท่านประธานกินช็อคโกแลต
“อื้อ..ยะ..อย่ากัด”
บนตัวเค้าต่อไป
